Arash Naraghi :: آرش نراقی

آیا از حیث اخلاقی کشورها موظف‌اند که مهاجران را به درون خود راه دهند و به ایشان حق عضویت در جامعه‌ی خود را اعطاء کنند؟ آیا مهاجرپذیری تکلیف اخلاقی کشورهای مهاجرپذیر است یا امری اختیاری؟ آیا ما باید به سوی جهانی بدون مرز برویم که آدمیان می‌توانند آزادانه به هرجا که می‌خواهند بروند و در صورت تمایل در هر جایی غیر از زادگاه خود اقامت کنند و به عضویت جامعه‌ی میزبان درآیند؟ یا باید مرزهای برساخته‌ی سیاسی را که مانع حرکت آزادانه‌ی انسان‌ها در سطح جهان می‌شود به‌ رسمیت بشناسیم و آن مرزها و محدودیت‌های ناشی از آنها را اخلاقاً قابل دفاع بدانیم؟ فرض کنیم که کشور میزبان مکلّف است که به فرد پناهجو پناهندگی بدهد. اما‌ آیا اخلاقاً مکلّف است که به آن فرد پناهجو حقّ شهروندی هم اعطاء کند؟ حقّ پناهندگی و حقّ شهروندی چه تفاوت‌هایی دارند؟ اینها از جمله پرسش‌هایی است که در گفتگو با دکتر آرش نراقی، دانشیار دین و فلسفه در کالج موراوین (Moravian College) در پنسیلوانیای آمریکا، مطرح کرده‌ایم.

این متن پاسخی است به برخی نقدهای مصطفی ملکیان بر مقاله من تحت عنوان «سنت گرایی انتقادی در قلمرو دین».

م

این مقاله به مناسبت سالروز تولد مولانا جلال الدین در کنفرانس بزرگداشت مولانا در تاریخ ۲۹ سپتامبر ۲۰۱۸ در دانشگاه جان هاپکینز ارائه شد. من در حال آماده کردن صورت تفصیل یافته و تکمیل شده این مقاله بودم که مطلع شدم با کمال تأسف نشریه اندیشه پویا (شماره ۵۸، آبان ۱۳۹۷) متن این مقاله را بدون اطلاع و اجازه من با پاره ای اغلاط فاحش منتشر کرده است. اقدام غیراخلاقی این نشریه شوق من را بر تکمیل مقاله سرد کرد. اما گمان کردم که برای جبران اغلاط فاحش مقاله منتشر شده در آن نشریه، شاید بهتر باشد که دست کم صورت منقح مقاله را در دسترس علاقه مندان قرار دهم.